ziekenhuis bezoek 3 - meer slecht nieuws

Eindelijk, een normaal gesprek met een arts. Het draaide eens om mij en niet om de behandeling. Er werden echter ook wat harde woorden gesproken. Ik heb me tot nu toe niet gerealiseerd dat mijn tumor zo groot is, dat als ze gaan opereren geen borstbesparende operatie kunnen uitvoeren. Ik ben altijd fel tegen amputatie geweest, het onnodig uitvoeren ervan eigenlijk bij veel vrouwen. Bij mij is het echter een ander geval. De tumor is 3.5 bij 4 cm inmiddels. Ze dienen rondom ook een hoop gezond weefsel weg te halen waardoor er eigenlijk niet veel meer overblijft van de borst. Het wordt een zielig zakje met een tepel. Daar wordt het natuurlijk ook niet beter op. Het idee dat ze eraf moet is ondraaglijk. Emoties schieten alle kanten op en je kunt je er alleen maar super kut bij voelen. Even geen positiviteit...
De pet en mri scan is aangevraagd, hier krijg ik volgende week een oproep van. Ook hier werden weer harde woorden gesproken. Als op de scan terug komt dat ik uitzaaiingen heb dan houdt het zoiezo op. ze kunnen niet overal en alles opereren, dat was ook nooit de bedoeling. Met andere woorden ben ik dan al meteen op het einde van mijn traject bij het ziekenhuis. De kanker is wel degelijk een agressieve vorm, samen met mijn jonge leeftijd krijg je een snellere celgroei wat de boel dus alleen maar aanwakkert. Het was en is een bittere pil, geen idee hoe ik hier mee moet omgaan. Geloven in het geen waar ik al mee bezig was is nu nog moeilijker geworden.

Thuis zijn inmiddels de producten binnen gekomen. Vanmiddag een schema maken wanneer ik wat moet maken eten of pakken. Ik geloof nog altijd in waar ik mee bezig ben, ook al hangt dat geloof vandaag nog even aan dun draadje...

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

het zwarte gat

En daar is hij dan, het zware gat. De diepe put of depressie, ieder zo zijn eigen naam. Ik blijf worstelen met 1 hele belangrijke vraag aan mezelf: Heb ik eigenlijk echt iets om voor te leven? Het antwoord blijft altijd uit, zo interessant is mijn leven niet. Worstelen met emoties en problemen is mijn ding. Uit ervaring weet ik dat er altijd licht aan het einde van de tunnel is, maar dit is helaas geen tunnel. Het blijkt een oneindig zwart gat te zijn waar ik in het midden rond zweef. Emotieloos, muis stil, bijna apathisch. God alleen weet waarom ik deze vraag zo belangrijk vind. Mensen om me heen vragen me wel eens, hou je dan niet van jezelf? Jawel hoor! Ik vind mezelf zelfs fantastisch en geniet ook van kleine dingen, heb hobby's en leuke dieren, een leuke groep vrienden. Ik kom niks te kort. Je merkt pas, als je al je wilskracht voor iets nodig hebt, waar het aan scheelt in jezelf, waar je te kort komt zeg maar. Ik vind het niet zo erg om te gaan namelijk, van 1 kant heb ik
Meer lezen

ziekenhuis bezoek nr 1

2 januari Vandaag stond het eerste bezoek naar sittard op de planning. Eenmaal aangekomen bij de balie herinnerde ik me dat ze mij de donderdag ervoor hebben proberen te bereiken ivm de afspraak die ik vandaag had om 1050. Ze zouden nog terug bellen maar dat was niet gebeurd. Na een beetje zoeken zei de assistente dat ik pas om 1400 aan de beurt was. Dat pikte ik natuurlijk niet, de afspraak was woensdag al gemaakt, niet mijn probleem dat hun hun zaken niet op orde hebben. Het werd dan lang wachten voor me, ik werd er wel ergens tussen geplaatst. Om 1300 was ik eindelijk aan de beurt, eenmaal binnen verliep het gesprek vreemd. Ik kreeg nogmaals de uitslag te horen en behandel opties. Ook werd er weer gehamerd op het toch afnemen van een mammografie. Ik was meteen duidelijk vanaf het begin dat ik dit niet wilde, alleen een operatie en zeker geen amputatie. Ze probeerde mijn standpunt over chemo en bestraling te begrijpen, lastig als je opgeleid wordt met boeken die worden voorgeschrev
Meer lezen

ziekenhuis bezoek 2

Het weekend duurde lang. Veel nadenken, piekeren en vooral proberen te mediteren op positiviteit. Nadat je de uitslag hebt gekregen ga je de mensen om je heen verwittigen. Dit brengt een heel nieuw probleem met zich mee. Over het algemeen reageren mensen zoals dat je dat verwacht, "oh wat erg, wat naar, nee je bent zo jong, waarom jij"? Hier had ik me wel enigszins op voorbereid, waar ik echter geen rekening mee had gehouden is dat als je veel mensen kent je dit ook mega vaak krijgt te horen, en dan zakt je de moed echt wel even in de schoenen. Vooral nu in dit begin traject, je eigen pad bewandelen tegen alle adviezen van mensen en doktoren in is al bijzonder moeilijk. Vele kijken je aan alsof je al ten dode staat opgeschreven, nu begrijp ik ook waar mijn vriendin anneke zo'n hekel aan had toen ze ziek was. Je al dood wanen terwijl je dat nog niet bent. 1350 afspraak in Leuven, ze kwamen me al om 1330 halen, ze hadden inloop ipv uitloop. Kijk dat begint al positief :)
Meer lezen