het zwarte gat
En daar is hij dan, het zware gat. De diepe put of depressie, ieder zo zijn eigen naam.
Ik blijf worstelen met 1 hele belangrijke vraag aan mezelf: Heb ik eigenlijk echt iets om voor te leven?
Het antwoord blijft altijd uit, zo interessant is mijn leven niet. Worstelen met emoties en problemen is mijn ding. Uit ervaring weet ik dat er altijd licht aan het einde van de tunnel is, maar dit is helaas geen tunnel. Het blijkt een oneindig zwart gat te zijn waar ik in het midden rond zweef. Emotieloos, muis stil, bijna apathisch. God alleen weet waarom ik deze vraag zo belangrijk vind. Mensen om me heen vragen me wel eens, hou je dan niet van jezelf? Jawel hoor! Ik vind mezelf zelfs fantastisch en geniet ook van kleine dingen, heb hobby's en leuke dieren, een leuke groep vrienden. Ik kom niks te kort.
Je merkt pas, als je al je wilskracht voor iets nodig hebt, waar het aan scheelt in jezelf, waar je te kort komt zeg maar. Ik vind het niet zo erg om te gaan namelijk, van 1 kant heb ik wel genoeg gezien van alles. De enorme energie en doorzettingsvermogen wat nodig is voor mijn dieet voort te zetten is weg momenteel. Ik hou me dan ook niet echt aan mijn dieet, en dat merk ik in mijn lichaam. Het zit ineens overal! Dat zorgt voor nog meer stress en nog meer een gevoel van leegheid van binnen. Het is net alsof ik al dood ben van binnen. Bijzondere dingen gebeuren niet echt meer, ik probeer ze wel te herkennen, maar wuif ze te snel af.
Dan wordt veranderd zuid limburg in satans tuin... ik bedoel warm is leuk, maar misschien iets te voor mijn gevoel. Ik vond zon en hitte altijd heerlijk, als kind in de zomer in Hongarije geweest en Australië overleeft. Maar het wonder vindt hitte niet zo leuk, ik kan slecht tegen de zonnestralen. Echt bizar, moeilijk lucht halen en ongemakkelijk voelen in de zon. Dan maar weer naar binnen... 2 lange maanden. Tja van binnen zitten dagen achtereen omdat je niet naar buiten kan is ook niet echt gezond.
Ergens in het midden van deze periode, begin augustus ongeveer, kom ik ongelukkig hard te recht op de wei door een paard. Dit keer mijn linker bil, in april was het mijn rechter bil/heup. na 1,5 week moeilijk en amper kunnen lopen ging het gelukkig een stuk beter. Paar dagen erop wordt ik wakker met een enorme pijn! Ik had een ontsteking :(
Het wonder zorgt ervoor dat bepaalde dingen niet zo snel helen, ik wist dat dit weer lang ging duren. Het ergste is niet de pijn, maar dat je niks kunt... alleen maar op de bank liggen en rusten. Vloeken zodra je op moet staan of met je honden moet wandelen. Kleine rondjes en toch net voldoende lopen iedere dag zodat de honden niet chagrijnig worden of dat ik door het slecht bewegen daardoor ook nog door mijn rug heen ga. Ik moet er niet aan denken, dat ook nog erbij! Dus niet aan denken niet aan denken niet aan denken..
Hier thuis is het extreem gehorig, als je dan al de hele dag op de bank ligt hoor je ook nog alles. De hond van de buurvrouw die bijna de hele dag loopt te keffen, de platvoeten van het 6 jarig kind die van 0700 tot ze naar bed gaat rent en schreeuwt. De buurman die een nieuw dartbord heeft en oude vrouwtjes die voor je raam uren staan te praten. Alles komt aan bod, alles irriteert en alles is te veel. Hier wil ik niet doodgaan!! Je bent er de hele dag mee bezig, netflix is bijna op zeg maar. Boeken lezen wordt al snel saai, alles om je heen vervaagt en het zwarte gat is geboren.
Een opeenstapeling van ongelukkige omstandigheden zorgt voor een flinke terugval. De vraag is hoe kom je eruit?
1 van de belangrijkste dingen ertegen is dromen, durf een droom te hebben. Ik wil zo graag verhuizen. Gaat alleen niet zo snel... Als ik eenmaal verhuis dan voel ik me weer fantastisch dat weet ik zeker. Ik kan me lifecoach dingetje beginnen en me weer fijn voelen in een huis. Een klein lief beneden woninkje is na 4.5 jaar niet meer genoeg. Wensen jullie allemaal met mij mee dat ik snel mag verhuizen? Alle kleine beetjes helpen :)
Gelukkig voel ik me nu weer iets beter, ik ben aan de rand van het zwarte gat aangekomen. Ik hou me vast zodat ik eruit kan, maar als ik even niet oplet kan ik zo weer terug naar het midden gezogen worden.
Ik wist ook niet goed of ik hier nu wel of niet over moest schrijven. Depressieve gedoe enzo... maar dit is ook een deel van mijn leven en traject. Ik hoop nog altijd beter te worden, maar dat ligt toch echt aan mijn inzet. Hoe voel je dat dat je je wilt inzetten voor beter te worden? HOE doen mensen dat? WAAROM heb ik die knop niet?? Fuck wat oneerlijk zeg... uitgerekend ik moet die knop zoeken en zelf omzetten... waarom voel ik die druk niet dat ik dood ga?
Over 1,5 week vlieg ik naar Curacao. Ik weet. Je denkt: maar daar is het toch super warm? klopt.. ik had dit al voor de zomer afgesproken en ik hoop samen met de wind en beschikking tot de koele zee de hele dag dat ik het goed vol kan houden. Even niet in mijn gehorige huis, even geen pijn als ik dobber in de zee, even geen stress dat ik hier alleen maar thuis zit. Even iets compleet anders... Ik prijs me een gelukkig mens dat dit mogelijk is nu.
Ik blijf worstelen met 1 hele belangrijke vraag aan mezelf: Heb ik eigenlijk echt iets om voor te leven?
Het antwoord blijft altijd uit, zo interessant is mijn leven niet. Worstelen met emoties en problemen is mijn ding. Uit ervaring weet ik dat er altijd licht aan het einde van de tunnel is, maar dit is helaas geen tunnel. Het blijkt een oneindig zwart gat te zijn waar ik in het midden rond zweef. Emotieloos, muis stil, bijna apathisch. God alleen weet waarom ik deze vraag zo belangrijk vind. Mensen om me heen vragen me wel eens, hou je dan niet van jezelf? Jawel hoor! Ik vind mezelf zelfs fantastisch en geniet ook van kleine dingen, heb hobby's en leuke dieren, een leuke groep vrienden. Ik kom niks te kort.
Je merkt pas, als je al je wilskracht voor iets nodig hebt, waar het aan scheelt in jezelf, waar je te kort komt zeg maar. Ik vind het niet zo erg om te gaan namelijk, van 1 kant heb ik wel genoeg gezien van alles. De enorme energie en doorzettingsvermogen wat nodig is voor mijn dieet voort te zetten is weg momenteel. Ik hou me dan ook niet echt aan mijn dieet, en dat merk ik in mijn lichaam. Het zit ineens overal! Dat zorgt voor nog meer stress en nog meer een gevoel van leegheid van binnen. Het is net alsof ik al dood ben van binnen. Bijzondere dingen gebeuren niet echt meer, ik probeer ze wel te herkennen, maar wuif ze te snel af.
Dan wordt veranderd zuid limburg in satans tuin... ik bedoel warm is leuk, maar misschien iets te voor mijn gevoel. Ik vond zon en hitte altijd heerlijk, als kind in de zomer in Hongarije geweest en Australië overleeft. Maar het wonder vindt hitte niet zo leuk, ik kan slecht tegen de zonnestralen. Echt bizar, moeilijk lucht halen en ongemakkelijk voelen in de zon. Dan maar weer naar binnen... 2 lange maanden. Tja van binnen zitten dagen achtereen omdat je niet naar buiten kan is ook niet echt gezond.
Ergens in het midden van deze periode, begin augustus ongeveer, kom ik ongelukkig hard te recht op de wei door een paard. Dit keer mijn linker bil, in april was het mijn rechter bil/heup. na 1,5 week moeilijk en amper kunnen lopen ging het gelukkig een stuk beter. Paar dagen erop wordt ik wakker met een enorme pijn! Ik had een ontsteking :(
Het wonder zorgt ervoor dat bepaalde dingen niet zo snel helen, ik wist dat dit weer lang ging duren. Het ergste is niet de pijn, maar dat je niks kunt... alleen maar op de bank liggen en rusten. Vloeken zodra je op moet staan of met je honden moet wandelen. Kleine rondjes en toch net voldoende lopen iedere dag zodat de honden niet chagrijnig worden of dat ik door het slecht bewegen daardoor ook nog door mijn rug heen ga. Ik moet er niet aan denken, dat ook nog erbij! Dus niet aan denken niet aan denken niet aan denken..
Hier thuis is het extreem gehorig, als je dan al de hele dag op de bank ligt hoor je ook nog alles. De hond van de buurvrouw die bijna de hele dag loopt te keffen, de platvoeten van het 6 jarig kind die van 0700 tot ze naar bed gaat rent en schreeuwt. De buurman die een nieuw dartbord heeft en oude vrouwtjes die voor je raam uren staan te praten. Alles komt aan bod, alles irriteert en alles is te veel. Hier wil ik niet doodgaan!! Je bent er de hele dag mee bezig, netflix is bijna op zeg maar. Boeken lezen wordt al snel saai, alles om je heen vervaagt en het zwarte gat is geboren.
Een opeenstapeling van ongelukkige omstandigheden zorgt voor een flinke terugval. De vraag is hoe kom je eruit?
1 van de belangrijkste dingen ertegen is dromen, durf een droom te hebben. Ik wil zo graag verhuizen. Gaat alleen niet zo snel... Als ik eenmaal verhuis dan voel ik me weer fantastisch dat weet ik zeker. Ik kan me lifecoach dingetje beginnen en me weer fijn voelen in een huis. Een klein lief beneden woninkje is na 4.5 jaar niet meer genoeg. Wensen jullie allemaal met mij mee dat ik snel mag verhuizen? Alle kleine beetjes helpen :)
Gelukkig voel ik me nu weer iets beter, ik ben aan de rand van het zwarte gat aangekomen. Ik hou me vast zodat ik eruit kan, maar als ik even niet oplet kan ik zo weer terug naar het midden gezogen worden.
Ik wist ook niet goed of ik hier nu wel of niet over moest schrijven. Depressieve gedoe enzo... maar dit is ook een deel van mijn leven en traject. Ik hoop nog altijd beter te worden, maar dat ligt toch echt aan mijn inzet. Hoe voel je dat dat je je wilt inzetten voor beter te worden? HOE doen mensen dat? WAAROM heb ik die knop niet?? Fuck wat oneerlijk zeg... uitgerekend ik moet die knop zoeken en zelf omzetten... waarom voel ik die druk niet dat ik dood ga?
Over 1,5 week vlieg ik naar Curacao. Ik weet. Je denkt: maar daar is het toch super warm? klopt.. ik had dit al voor de zomer afgesproken en ik hoop samen met de wind en beschikking tot de koele zee de hele dag dat ik het goed vol kan houden. Even niet in mijn gehorige huis, even geen pijn als ik dobber in de zee, even geen stress dat ik hier alleen maar thuis zit. Even iets compleet anders... Ik prijs me een gelukkig mens dat dit mogelijk is nu.
Reacties
Een reactie posten