De achtbaan
Sinds mijn ongeluk in 2011 ben ik niet meer in achtbanen geweest. Ik ben ik er gek op, samen met mam ben ik vaker naar de efteling gweest en rende we samen van de ene naar de andere attractie. De klap was zo groot dat mijn nek blijvend gevoelig is, de kracht in mijn handen om eentonig werk te doen is compleet weg. Ik heb op het dak gewerkt, steigers gebouwd, balken gesleept en gaten geboord. Als ik nu 2 appels schil krijg ik al kramp. De arten konden niks vinden, ik vind zelf dat ik een whiplash heb. Na jaren depressief te zijn geweest hierover kan ik al geruime tijd zeggen dat het me niks meer doet. Vind het niet meer jammer nooit meer wilde parken mee te kunnen pakken of een paar aardappelen te schillen. Ik ga het paardrijden missen, ik hoop dat ik Marvin licht kan trainen, rijden met een strakke teugel is onmogelijk. De kramp schiet binnen 2 min erin en gaat niet meer weg. Ook hier kan ik me in vinden. Wat erna kwam was moeilijker, ik had een derde hernia ontwikkeld op borst hoog