het zwarte gat
En daar is hij dan, het zware gat. De diepe put of depressie, ieder zo zijn eigen naam. Ik blijf worstelen met 1 hele belangrijke vraag aan mezelf: Heb ik eigenlijk echt iets om voor te leven? Het antwoord blijft altijd uit, zo interessant is mijn leven niet. Worstelen met emoties en problemen is mijn ding. Uit ervaring weet ik dat er altijd licht aan het einde van de tunnel is, maar dit is helaas geen tunnel. Het blijkt een oneindig zwart gat te zijn waar ik in het midden rond zweef. Emotieloos, muis stil, bijna apathisch. God alleen weet waarom ik deze vraag zo belangrijk vind. Mensen om me heen vragen me wel eens, hou je dan niet van jezelf? Jawel hoor! Ik vind mezelf zelfs fantastisch en geniet ook van kleine dingen, heb hobby's en leuke dieren, een leuke groep vrienden. Ik kom niks te kort. Je merkt pas, als je al je wilskracht voor iets nodig hebt, waar het aan scheelt in jezelf, waar je te kort komt zeg maar. Ik vind het niet zo erg om te gaan namelijk, van 1 kant heb ik