vloek of zegen

woensdag 27 dec 2017 Mijn feestdagen waren wisselend. Zondag naar vrienden geweest in boxtel, en maandag met familie. 2 totaal uiterste van dagen. Boxtel was vooral erg zat, erg stoned en erg gezellig! Familie was nuchter, angstig en verdrietig. Mijn broer wist van mijn onderzoeken op vrijdag, met hem heb ik dan ook besloten het niet aan mijn moeder te vertellen tot dat ik zekerheid had. Ze maakt zich al zo snel ongerust en dan 6 lange dagen met de kerst samen met mij wachten op slecht nieuws wilde ik haar niet aandoen. Maar er niet over kunnen praten met de kerst was echt dodelijk... alle dagen heb ik me voorbereid van op slecht nieuws, je emoties lopen door elkaar en als je dan je moeder ziet dan wil je het gewoon even eruit huilen en knuffelen... en juist dat ging niet.... Gelukkig was daar roy, af en toe een knuffeltje en gewoon lief zijn deed goed. Je gedachten gaan vooral uit naar hun, hoe ga ik mijn familie vertellen dat ik kanker heb? Hoe gaan zij hier mee om? Eindelijk het

Vrijdag 22 dec 2017 "Mevrouw weet u zeker dat u geen mammografie wilt? Nee sorry, ik kan er niet achterstaan". Volledig gepikeerd gingen we over tot een echo, hier zien ze het ook wel op. Arme tiet.. zo plat duwen is voor geen 1 weefsel goed. De chirurg was nog geen 2 min bezig toen ik haar blik zag veranderen. Ze liep de kamer uit en kwam terug met een arts. Samen hebben ze de echo bekeken, ze wende zich tot mij en vroeg of ik bereid was direct een uitgebreide punctie te doen, het zag er helaas niet goed uit. Holy fucking shitstorm.... Klein voorwoord: Met dit blog wil ik me eigen genezing vastleggen, mijn emoties met mensen en vooral de visie delen hoe ik het al jaren zie. Het is in geen geval bedoeld mensen te kwetsen of voor het hoofd te stoten die met de ziekte kanker te maken hebben gehad in welke vorm dan ook. Dit is volledig vanuit mijn eigen visie geschreven, iets met vrijheid van meningsuiting :) En alvast sorry voor het slechte nederlands.. Die maandag ervo