onverwacht slecht bericht
Vrijdag 22 dec 2017
"Mevrouw weet u zeker dat u geen mammografie wilt? Nee sorry, ik kan er niet achterstaan". Volledig gepikeerd gingen we over tot een echo, hier zien ze het ook wel op. Arme tiet.. zo plat duwen is voor geen 1 weefsel goed. De chirurg was nog geen 2 min bezig toen ik haar blik zag veranderen. Ze liep de kamer uit en kwam terug met een arts. Samen hebben ze de echo bekeken, ze wende zich tot mij en vroeg of ik bereid was direct een uitgebreide punctie te doen, het zag er helaas niet goed uit. Holy fucking shitstorm....
Klein voorwoord:
Met dit blog wil ik me eigen genezing vastleggen, mijn emoties met mensen en vooral de visie delen hoe ik het al jaren zie. Het is in geen geval bedoeld mensen te kwetsen of voor het hoofd te stoten die met de ziekte kanker te maken hebben gehad in welke vorm dan ook. Dit is volledig vanuit mijn eigen visie geschreven, iets met vrijheid van meningsuiting :)
En alvast sorry voor het slechte nederlands..
Die maandag ervoor tijdens het douchen ontdekte ik ineens een knobbel, zeg maar golfbal, in mijn borst. Ik schrok me dood, waar kom jij nou vandaan dacht ik nog!? Zo snel groeiend kan geen kanker zijn, gewoon even naar de huisarts, daar krijg je te horen dat het een dikke vette klierontsteking is en het leven is weer goed.
Eenmaal donderdag bij de dokter was ik er toch minder gerust op, ze vond me ook jong voor kanker en het voelde wel iets vreemd. Het ziekenhuis was voor mij een logische stap, zekerheid dat het een ontsteking is. Dat liep toch niet zo als gepland. De punctie onder de oksel was bijzonder pijnlijk zonder verdoving het weefsel uit je zuigen, in de borst een verdoving en een snee. Angstzweet tot en met, lig je daar.. Ik had niemand meegenomen, hier ga je natuurlijk niet van uit als je 33 jaar bent en je je volledig gezond voelt. De laatste 3 jaar ben ik 30kg afvallen, beter eten meer bewegen en dat heeft goed gewerkt. Mijn leven is radicaal veranderd en TOCH krijg ik kanker... ik vraag me dan af, wat wordt er vertelt... waarom werkt je lichaam even niet mee, waar zit het ongenoegen? waar kan ik je mee helpen lichaam?
Die vrijdag was zeer bizar... Wat voel ik eigenlijk? Ben ik bang of verdrietig, misschien wel boos? angst was duidelijk aanwezig, maar waarom? bang om dood te gaan ben ik niet, veel gedaan me leven is tot nu tot vrij volledig geweest. Bang voor de kanker ben ik niet. Ik heb er nooit in geloofd, hoewel vele om mij heen zijn gestorven.
Kanker is eigenlijk gewoon een deel van jezelf, in je eigen cellen vind een enorme miscommunicatie plaats, ten eerste vindt er een niet volledige celdeling plaats en vervolgens groeien er bloedvaten naar toe welke ook niet hadden mogen groeien. Ik ben er van overtuigd dat men op een natuurlijke manier deze miscommunicatie weer kan herstellen. 1 van de redenen dat ik dit blog schrijf is om bij te houden wat ik mee maak, maar nog belangrijk welke stappen ik ga nemen.
Nadat ik mijn angst verder geanalyseerd had kwam ik tot de conclusie dat mijn grote angst zat in het vertellen aan andere dat ik kanker heb en de daarop volgende reacties van mensen. Ik ben van nature een zeer positief ingesteld mens. Dat is niet altijd zo geweest, maar toch het is er nu. Mensen die zwaar op dit soort berichten reageren creëren onbewust een negatief veld welke weer door andere wordt opgepikt. Hoe je je voelt van binnen is erg belangrijk, hoe andere zich van binnen voelen vind ik dus belangrijk. Op dat moment had ik voorgenomen de angst toe te laten wanneer het er was, maar me kanker te omhelzen ipv het in te pakken met angst. Dit is een uiterst moeizaam proces omdat ook ik negatief geconditioneerd ben met kanker, het loslaten van alle negativiteit.
Het merendeel van de mensen zijn zo bang voor kanker dat bij het horen van de diagnose ze de angst op het lichaam slaat en ze meestal binnen 1 jaar dood zijn. Je gevoel... je emotie... Dit is zo van wezen belang.
2 jaar terug kreeg ik de enorme behoefte weer te gaan bidden, in het bijzonder naar de aartsengel Michael. Pas toen ik een paar keer geoefend had viel mij in dat mijn opa me altijd verteld heeft dat deze engel mij doet beschermen. Mijn tweede geboorte naam is Michael :) Ik was naar hem vernoemd zei hij.
Die vrijdag heb ik gebeden, kleine gebedjes door de dag door. Vragen om hulp, vragen om een teken hoe dit gaat aflopen. Die avond de moed bij elkaar geraapt om een dansje te doen in stay ok te Maastricht. Ik was lijkwit en angstig enigszins, mijn gevoelens waar all over the place. Een beetje plamuur op het zicht en voetjes van de vloer :) Toch werd mijn bezorgdheid herkent, een vriend die je gerust stelt dat alles wel goed komt. Ze hebben het vast verkeerd gezien op de echo, ik mocht niet negatief denken. Tja.. ik zag hun ogen, ik wist 100% zeker dat het foutenboel was. Maar goed ik speel dit spelletje wel mee dacht ik, alles komt goed, volgende week krijg ik gewoon een goeie uitslag. Ik had er dorst van gekregen en bestelde 2 biertjes voor ons, tijdens het wachten werd mijn aandacht naar de bar getrokken, ik keek naar beneden en daar lag een klein rond muntje ter grote van een euro. Een soort van winkelkar muntje. Een rondje met daarin een engel.. ergens moet je geloof beginnen, voor mij een teken dat ik gehoord en bijgestaan word. Ik vertrouw volledig op mijn levenspad.
"Mevrouw weet u zeker dat u geen mammografie wilt? Nee sorry, ik kan er niet achterstaan". Volledig gepikeerd gingen we over tot een echo, hier zien ze het ook wel op. Arme tiet.. zo plat duwen is voor geen 1 weefsel goed. De chirurg was nog geen 2 min bezig toen ik haar blik zag veranderen. Ze liep de kamer uit en kwam terug met een arts. Samen hebben ze de echo bekeken, ze wende zich tot mij en vroeg of ik bereid was direct een uitgebreide punctie te doen, het zag er helaas niet goed uit. Holy fucking shitstorm....
Klein voorwoord:
Met dit blog wil ik me eigen genezing vastleggen, mijn emoties met mensen en vooral de visie delen hoe ik het al jaren zie. Het is in geen geval bedoeld mensen te kwetsen of voor het hoofd te stoten die met de ziekte kanker te maken hebben gehad in welke vorm dan ook. Dit is volledig vanuit mijn eigen visie geschreven, iets met vrijheid van meningsuiting :)
En alvast sorry voor het slechte nederlands..
Die maandag ervoor tijdens het douchen ontdekte ik ineens een knobbel, zeg maar golfbal, in mijn borst. Ik schrok me dood, waar kom jij nou vandaan dacht ik nog!? Zo snel groeiend kan geen kanker zijn, gewoon even naar de huisarts, daar krijg je te horen dat het een dikke vette klierontsteking is en het leven is weer goed.
Eenmaal donderdag bij de dokter was ik er toch minder gerust op, ze vond me ook jong voor kanker en het voelde wel iets vreemd. Het ziekenhuis was voor mij een logische stap, zekerheid dat het een ontsteking is. Dat liep toch niet zo als gepland. De punctie onder de oksel was bijzonder pijnlijk zonder verdoving het weefsel uit je zuigen, in de borst een verdoving en een snee. Angstzweet tot en met, lig je daar.. Ik had niemand meegenomen, hier ga je natuurlijk niet van uit als je 33 jaar bent en je je volledig gezond voelt. De laatste 3 jaar ben ik 30kg afvallen, beter eten meer bewegen en dat heeft goed gewerkt. Mijn leven is radicaal veranderd en TOCH krijg ik kanker... ik vraag me dan af, wat wordt er vertelt... waarom werkt je lichaam even niet mee, waar zit het ongenoegen? waar kan ik je mee helpen lichaam?
Die vrijdag was zeer bizar... Wat voel ik eigenlijk? Ben ik bang of verdrietig, misschien wel boos? angst was duidelijk aanwezig, maar waarom? bang om dood te gaan ben ik niet, veel gedaan me leven is tot nu tot vrij volledig geweest. Bang voor de kanker ben ik niet. Ik heb er nooit in geloofd, hoewel vele om mij heen zijn gestorven.
Kanker is eigenlijk gewoon een deel van jezelf, in je eigen cellen vind een enorme miscommunicatie plaats, ten eerste vindt er een niet volledige celdeling plaats en vervolgens groeien er bloedvaten naar toe welke ook niet hadden mogen groeien. Ik ben er van overtuigd dat men op een natuurlijke manier deze miscommunicatie weer kan herstellen. 1 van de redenen dat ik dit blog schrijf is om bij te houden wat ik mee maak, maar nog belangrijk welke stappen ik ga nemen.
Nadat ik mijn angst verder geanalyseerd had kwam ik tot de conclusie dat mijn grote angst zat in het vertellen aan andere dat ik kanker heb en de daarop volgende reacties van mensen. Ik ben van nature een zeer positief ingesteld mens. Dat is niet altijd zo geweest, maar toch het is er nu. Mensen die zwaar op dit soort berichten reageren creëren onbewust een negatief veld welke weer door andere wordt opgepikt. Hoe je je voelt van binnen is erg belangrijk, hoe andere zich van binnen voelen vind ik dus belangrijk. Op dat moment had ik voorgenomen de angst toe te laten wanneer het er was, maar me kanker te omhelzen ipv het in te pakken met angst. Dit is een uiterst moeizaam proces omdat ook ik negatief geconditioneerd ben met kanker, het loslaten van alle negativiteit.
Het merendeel van de mensen zijn zo bang voor kanker dat bij het horen van de diagnose ze de angst op het lichaam slaat en ze meestal binnen 1 jaar dood zijn. Je gevoel... je emotie... Dit is zo van wezen belang.
2 jaar terug kreeg ik de enorme behoefte weer te gaan bidden, in het bijzonder naar de aartsengel Michael. Pas toen ik een paar keer geoefend had viel mij in dat mijn opa me altijd verteld heeft dat deze engel mij doet beschermen. Mijn tweede geboorte naam is Michael :) Ik was naar hem vernoemd zei hij.
Die vrijdag heb ik gebeden, kleine gebedjes door de dag door. Vragen om hulp, vragen om een teken hoe dit gaat aflopen. Die avond de moed bij elkaar geraapt om een dansje te doen in stay ok te Maastricht. Ik was lijkwit en angstig enigszins, mijn gevoelens waar all over the place. Een beetje plamuur op het zicht en voetjes van de vloer :) Toch werd mijn bezorgdheid herkent, een vriend die je gerust stelt dat alles wel goed komt. Ze hebben het vast verkeerd gezien op de echo, ik mocht niet negatief denken. Tja.. ik zag hun ogen, ik wist 100% zeker dat het foutenboel was. Maar goed ik speel dit spelletje wel mee dacht ik, alles komt goed, volgende week krijg ik gewoon een goeie uitslag. Ik had er dorst van gekregen en bestelde 2 biertjes voor ons, tijdens het wachten werd mijn aandacht naar de bar getrokken, ik keek naar beneden en daar lag een klein rond muntje ter grote van een euro. Een soort van winkelkar muntje. Een rondje met daarin een engel.. ergens moet je geloof beginnen, voor mij een teken dat ik gehoord en bijgestaan word. Ik vertrouw volledig op mijn levenspad.
Reacties
Een reactie posten