ziekenhuis bezoek nr 1

2 januari
Vandaag stond het eerste bezoek naar sittard op de planning. Eenmaal aangekomen bij de balie herinnerde ik me dat ze mij de donderdag ervoor hebben proberen te bereiken ivm de afspraak die ik vandaag had om 1050. Ze zouden nog terug bellen maar dat was niet gebeurd. Na een beetje zoeken zei de assistente dat ik pas om 1400 aan de beurt was. Dat pikte ik natuurlijk niet, de afspraak was woensdag al gemaakt, niet mijn probleem dat hun hun zaken niet op orde hebben. Het werd dan lang wachten voor me, ik werd er wel ergens tussen geplaatst.
Om 1300 was ik eindelijk aan de beurt, eenmaal binnen verliep het gesprek vreemd. Ik kreeg nogmaals de uitslag te horen en behandel opties. Ook werd er weer gehamerd op het toch afnemen van een mammografie. Ik was meteen duidelijk vanaf het begin dat ik dit niet wilde, alleen een operatie en zeker geen amputatie. Ze probeerde mijn standpunt over chemo en bestraling te begrijpen, lastig als je opgeleid wordt met boeken die worden voorgeschreven door big pharma.
Daar zat ik dan, vol positiviteit en eigenlijk redelijk goeie zin. Ze was duidelijk niet voorbereid op iemand die niet bang was voor kanker. Doktoren zijn meestal de bron van rust en informatie, zij was duidelijk even van haar stuk. Het mededelen aan een dokter dat je niet geloofd in chemo en bestraling komt bij hun moeilijk binnen. Als je vraagt naar andere behandel methodes krijg je stug terug dat ze niet bestaan of dat er geen onderzoeken naar zijn gedaan. Nou mevrouw de oncoloog, chemo staat anders ook totaal niet hoog aangeschreven en de sterfte cijfers van mensen die overlijden aan de gevolgen van chemo nadat ze zijn genezen van kanker zijn schrikbarend hoog, er word echter over gezwegen.
Mijn doel was naar belgie te gaan, ik had veel goeie verhalen gehoord over Leuven en wilde graag een second opinion. Ze begreep meteen waar ik op doelde en ging de uitslagen afdrukken en de radiologie bellen om mijn echo op cd te zetten. Ze was de kamer nog niet uit of mijn moeder, broer en ik keken elkaar aan alsof we in een film zaten. Zo had ik een dokter bij een belangrijke afspraak nog nooit gezien. Compleet van der stuk, ze liep zelfs schaamrood aan en trilde op het laatst bij invoeren van gegevens op de pc. Ben ik dan echt een van de weinige die zich niet laat behandelen en die hier zonder angst bij de dokter zit? Is dit zo uniek dat ze hier niet mee kan omgaan? Of misschien handelt ze naar wat ze verplicht is om te doen, misschien heeft ze wel een persoonlijke eigen mening en mogen ze deze niet verkondigen? maar goed dan zou ze niet op der plek zitten en een ander beroep moeten kiezen niet....

Bij de radiologie gingen nog eens 30 min voorbij. We konden alvast naar de afdeling lopen en ons daar melden, de cd werd gebracht. Ze wenste ons verder veel succes en was natuurlijk altijd welkom bla bla bla...

De balie van radiologie wist van niks, ze belde met de afdeling, die wist ook van niks.. echt? Sittard.. wtf... waar zijn jullie mee bezig? laten we even een opsomming maken:
- je krijgt de belangrijkste uitslag van je leven per telefoon, zoiezo suuuuper lang wachten met de kerst 6 dagen!! en dan verwacht je toch wel dat ze je op tijd bellen, neennnn.... zelf moeten bellen EN VOET BIJ STUK moeten houden dat ik niet van de telefoon afging zonder uitslag.. teruggebeld worden was geen optie
- afspraak van de uitslag was verplaatst en mij niet verwittigd, beloofd te bellen niet gedaan.
- dan een volkomen nutteloos gesprek bij dokter, want als je de natuur richting op wilt kan niemand je helpen en hebben ze geen idee waar ze mee bezig zijn.


Die dag was verder natuurlijk vreemd verlopen. In een waas dacht ik de hele dag aan wat er in mijn tiet zat. Ik keek erna en voelde, wat voelde ik eigenlijk? Angst niet echt, maar toch iets.. misschien wat bedrukkend gevoel op de borst. Wandelen in het bos met de honden had me goed gedaan en een jointje helpt natuurlijk ook altijd :) Jaren lang lees je van alles over kanker en maak je het mee om je heen, iedereen die ik ken is overigens overleden. Er zijn er hooguit 2 die nog rondrennen. Niks kan je echter voorbereiden op het gevoel wat je krijgt als je kanker hebt... Alle emoties die ik ooit gevoelt heb in mijn leven komen niet in de buurt bij wat ik voel. Een soort van angst meets nerveus gevoel in de hele borst holte, van het puntje van je longen tot aan de sleutelbenen zeg maar. Net alsof er een soort van elektrisch netwerk in je zit met kabels die gloeien en deze sensatie afgeven. Het is er ook altijd, het schakelt zich niet uit. Ik kan me dan ook voorstellen dat als je in de angst gaat zitten en dit gevoel de overhand krijgt je dit dus ook niet meer weg krijgt. Kijk en dan gaat het snel... van angst ga je ook dood. De kracht van de gedachten is zo sterk dat je altijd bewust moet zijn over hoe je je voelt. Door meditatie en mensen te bellen die achter mij staan met mijn eigen natuurlijke weg krijg ik weer kracht en energie om door te gaan en vertrouw ik op mijn levenspad. Bedankt alvast aan alle mensen die er voor me zijn.

https://healthwatch.eu/nl/de-schande-van-mammografie-straling-leidt-tot-borstkanker-en-borstamputaties/