ziekenhuis bezoek 2

Het weekend duurde lang. Veel nadenken, piekeren en vooral proberen te mediteren op positiviteit. Nadat je de uitslag hebt gekregen ga je de mensen om je heen verwittigen. Dit brengt een heel nieuw probleem met zich mee. Over het algemeen reageren mensen zoals dat je dat verwacht, "oh wat erg, wat naar, nee je bent zo jong, waarom jij"? Hier had ik me wel enigszins op voorbereid, waar ik echter geen rekening mee had gehouden is dat als je veel mensen kent je dit ook mega vaak krijgt te horen, en dan zakt je de moed echt wel even in de schoenen. Vooral nu in dit begin traject, je eigen pad bewandelen tegen alle adviezen van mensen en doktoren in is al bijzonder moeilijk. Vele kijken je aan alsof je al ten dode staat opgeschreven, nu begrijp ik ook waar mijn vriendin anneke zo'n hekel aan had toen ze ziek was. Je al dood wanen terwijl je dat nog niet bent.

1350 afspraak in Leuven, ze kwamen me al om 1330 halen, ze hadden inloop ipv uitloop. Kijk dat begint al positief :) Het was een jong doktertje, ze had de 28j nog niet aangetikt denk ik. Zoals dat gaat in het ziekenhuis, eerst onderzocht worden door ene in opleiding, gesprekjes voeren etc en vervolgens het gesprek met de professor.  Ook hier was ik zeer duidelijk in het niet willen van een mammografie. Het blijkt dus dat in belgie een mammo verplicht is, in leuven stellen ze enkel een behandel plan op als er een echo, mammo en mri voorhanden is. slechts 2 van de 3 is niet genoeg. Ze bleven me maar overhalen dat die ene x mammo lang niet zo erg was als de kanker in mijn lichaam en dat het cruciaal was voor het opsporen van andere deeltjes kanker die niet zichtbaar waren op de mri. Ik moest bijna lachen, ik keek mijn maat aan, een goeie vriend was mee, en beide dachten we wat een bullshit allemaal hey. Er werden wat gerichten vragen gesteld door mij en me maat, hier werd vakkundig niet op gereageerd. Ze draaide om de zaken heen en stuurde telkens weer terug naar de mammo en zonder mammo geen behandeling omdat ze dan geen juiste diagnose konden stellen.
Het was een uiterst vreemd gesprek, alweer!! wat is er aan de hand mensen!? Kunnen ze niet praten met patiënten die niet achter reguliere zorg staan en zonder angst een kanker gesprek in gaan. Ook hun waren duidelijk van hun stuk dat ik daar zat, zelfverzekerd, positief, vrolijk en mezelf te wezen. Laten we eerlijk zijn dat is toch het enige wat ik nog over heb.

Er heeft in het gesprek geen discussie plaats gevonden over wat wij vonden of wat hun vonden, dat doe je niet in een ziekenhuis, ze vragen je wel waarom je iets niet wilt en je licht het kort toe. Verder hebben hun toch geen oren naar dingen. Wij zijn ook niet onvriendelijk geweest noch hebben wij onmogelijke vragen gesteld. Toch waren ze van hun stuk... er is zelfs een hele min stilte geweest uit het niets. Ik keek mijn maat aan en hij mij en dacht wtf doe ik hier. Mijn maat staat op doet zijn jas aan en zegt kom wen we zijn klaar. Toen had ze nog een laatste troef, ze begon over mijn kanker. In sittard vertelde ze mij dat ik een veel voorkomende milde vorm van kanker had. In leuven aan het einde van het gesprek werd me nog even medegedeeld dat ik een erg agressieve vorm van kanker heb die dus ook al onder de oksel zit. Ik keek mijn maat aan, hij mij... Is dit nu HET gesprek bij een dokter? Angst in praten? Moet ik nu overstag gaan ofzo? Ik begreep er nu zoiezo niks meer van, kanker mild, kanker agressief..  draait het dan echt om de behandeling binnen te halen? Als ze zo bezorgt was om mijn kanker had ze dat wel aan het begin van het gesprek gezegd.

Maastricht is inmiddels gemaild, ik verwacht hier morgen al bericht van.

Ik krijg van vele de zelfde vragen, op deze blog kun je ook reageren. Het is voor mij makkelijker iedereen hier te woord te staan en mijn traject en emoties te delen dan alles op whatsapp persoonlijk toe te lichten. Laten we de whatsapp gezellig houden en het blog het traject :)

over mijn ziekenhuistraject:

waar ik niet achter sta: mammo, chemo, bestraling en amputatie.

Ik verwacht nog een mri of ander soort scan te ondergaan ivm uitzaaien. Van de ene kant is dat eigenlijk niet zo belangrijk. Met het traject wat ik ga doen, hierover morgen mee uitgebreid met linkjes, maakt het niet uit hoe vol ik zit met kanker. Wel heb ik er een fijner gevoel bij als ze de tumor uit me borst snijden, die is toch wel groot en pijnlijk. Ook zoiets, mensen zeggen ach kanker doet geen pijn, komt allemaal wel goed. Ik denk dat dit persoonlijk is voor iedereen. Mijn kanker doet dus echt wel pijn, je voelt het zitten en straalt uit als ik erop lig. Ook voor de diagnose al. Daarbij heb je een hoop rare klachten waar je niks mee kunt. Ik voel me eigenlijk dus al jaren ziek. De dokter gooide het altijd op psychosomatisch, maar zo zie je maar dat je altijd naar je eigen lichaam moet luisteren. Het type kanker wat ik heb zit er gewoon al langer. Vooral deze tumor heeft zich goed kunnen nestelen voordat deze echt voelbaar was.

Momenteel ben ik mij aan het omringen met mensen die mij all the way steunen in het geheel natuurlijk genezen van de kanker zonder chemo of bestraling. Ik zou het fijn vinden als lezers dit blog doen delen zodat ik met meer mensen in contact kan komen die dit traject gaan of hebben bewandeld.