herpakken
zo vandaag ben ik weer de oude, dat heeft even geduurd.. 3 dagen stoned zijn van wietolie is niet leuk...
Vrijdag avond was ik begonnen met de wietolie. Die avond wat onrustig geslapen en enigszins slaapdronken werd ik wakker. Ik dacht van het slechte slapen.. niet dus.. Niet erbij stilgestaan nog 1 druppel gepakt om 0900. Om 1100 was mam er, samen gingen we naar de markt in eygelshoven. tegen 1215 kon ik me nog net naar mijn moeder omdraaien en zeggen dat ik voelde dat ik enorm stoned ging worden. Ik voelde me benen zwaar worden, me hoofd bruisen en een tintelend gevoel in keel. nog geen 20 min later stond ik knetterstond op de markt en kon totaal niet meer nadenken. Ik was blij dat mijn moeder mijn chauffeur was anders was ik niet meer thuis gekomen. Om tolerantie op te bouwen heb ik in de avond weer 1 druppel gepakt, dit terwijl de ochtenddruppel in de late avond nog altijd niet was uitgewerkt. Ik heb me weer de hele dag super stoned gevoelt, kon niet rijden, amper lopen en nadenken al helemaal niet. Zo kan ik me toch niet op positiviteit concentreren. Je moet je voorstellen dat als je langere tijd knetterstoned bent, laten we zeggen een paar uur, daar wordt je enorm paranoia van. De maandag erna was ik dan ook mega depri. Ik voelde me alsof ik in een veldslag had mee gespeeld en lichamelijk en psychisch totaal kapot was gemaakt.
Het blog wat ik maandag heb geschreven onderstreept die toon nog eens... maandag was een vloedgolf aan mensen die mij schreven: en??? weet je al of je de operatie gaan doen??
Mensen bedoelen het goed, vrienden, familie, kennissen en onbekenden... iedereen probeert me te steunen en probeert rekening met me te houden. Iedereen vraagt zich af, wanneer doe je iets goed?
Wat in ieder geval niet leuk is, is dat mensen hun mening proberen te geven aan mij. Ik vraag niet om een persoonlijke mening.. wat jij ervan vindt is totaal niet belangrijk, tenzij ik erom vraag. Maar mensen doen dat toch, fam maar ook vrienden.. toch die bepaalde zinnetjes: "denk goed na, weet je zeker dat je dit wilt, kanker moet eruit, dit gaat fout aflopen als je je niet laat helpen'. Boh hey.... nee nee nee.... HOE moet ik beter worden als ik 50 mensen om mij heen moet managen met hun eigen onzekerheden? Het is niet mijn probleem dat je verdrietig en bang bent voor kanker... ga lekker bij elkaar zitten en praten over deze onzekerheid maar val mij daar vooral niet mee lastig...
sorry het klinkt zo hard.... Ik kan dit traject alleen doen als ik mensen om mij heen heb die mijn 100% vertrouwen en geloven in wat ik doe, alle mensen die in hun eigen angst blijven hangen kan ik helaas niet gebruiken. Ze brengen mij aan het twijfelen in mijn eigen sterke geloof. Dat brengt het geloof aan de wankel... het moet sterk zijn! als ik mij niet super goed voel kan ik ook niet genezen. En juist dat besef is er niet.. ze voelen niet wat ik voel... mijn geloof, mijn gevoel van dat ik beter ga worden. hoe breng ik dat aan mensen over?
waar maak ik me nu druk om... ik moet me focussen op beter worden en niet hoe ik dingen aan mensen moet overbrengen. Laat mij lekker mijn eigen ding doen, dat deed ik toch al me hele leven.
er zijn maar een paar mensen tot nu geweest, welke ik ook uitvoerig bedankt heb voor de enorm fijne gesprekken, die totaal open over kanker met mij praten. Mensen die zelf kanker hebben overwonnen dmv operatie en chemo, en de mensen die alleen ervaringen hebben opgedaan vanuit omgeving. Het is zo verhelderend zonder emotie met iemand te praten, zonder mening en zonder vooroordeel. Een gesprek waarbij je je liefdevol en dankbaar voelt. Dit is wat ik nodig heb... is dit moeilijk, neem dan geen contact met me op... sorry maar tis even niet anders.
Ik begrijp heel goed dat mensen die mij graag iets duidelijk willen maken gewoon veel om mij geven. Ze willen mij niet kwijt. Dat snappertje is er echt wel hoor..
Ze begrijpen mij alleen niet, denken dat ik de kop in het zand steek of de situatie niet serieus genoeg neem. ook dat begrijp ik... en dat is allemaal ok... alle emoties zijn ok... zadel mij er alleen niet mee op :)
Maandag avond was nog een duister ding wat om de hoek kwam kijken. In al mijn depri-heid en paranoia bedacht ik me ineens: voor wie of wat doe ik dit allemaal??
wauw.. die vraag had ik niet zien aankomen van mezelf, maar is wel een goeie. Na een dik uur of langer stevig nadenken kwam ik tot de conclusie dat ik eigenlijk helemaal niemand of niks heb om echt voor te leven. Als dit het is, dan is dat zo... lekker makkelijk.
Maar maakte me ook verdrietig, verdrietig omdat ik me realiseer hoe eenzaam je kunt zijn met zoveel mensen om je heen. Dit is natuurlijk niet bewust allemaal, het voelt gewoon zo. Iedereen heeft wel iemand, niemand heeft mij echt nodig. Dus ja... waarom zou ik niet gewoon..... loslaten?
De kanker zijn gang laten gaan en gewoon los laten.....
Die avond heb ik een ingeving gekregen in mijn droom. Ik werd super gelukkig en fijn wakker, gevoel van liefde. ( Paar jaar terug dacht waar praten dezen mensen over als ze het hierover hebben, leven vanuit liefde, wat een spirituele idioten) Het was zo fijn het weer te voelen, al was het maar voor even, maar het was er wel. Samen met dat gevoel kwam de ingeving: Het was allemaal fucking bullshit, ik heb helemaal geen rede nodig om door te gaan. Ik vind mijn pad fijn waar ik op zit, ik ontmoet interessante mensen en along the way help ik ze. Hoe meer ik in mijn pad ben gaan vertrouwen hoe beter mijn leven werd. Ik zie de kanker dan ook echt niet als een vloek die weg moet of eruit, maar een zege in de zin van de laatst duw in de richting waar ik op wil. Hier voel ik me gewoon super goed bij. Deze geloofsovertuiging kan mij dan toch alleen nog maar redden. Hoe mooi is het niet om je zo te voelen..
maar nee iedereen blijft over de amputatie praten. want je neemt de boel niet serieus.
Ik heb het al even in mijn vorige blog hierover gehad. De amputatie en onder de arm alle lymfe klieren weghalen gaan mij niet redden van genezing. De arts vindt dat de operatie nodig is ja, maar ze kan me niet garanderen dat ik daarna nog happy ever after leef. De kanker zit er nog steeds, het onbalans is er nog altijd en zal alsnog mijn traject moeten voortzetten om ervan af te komen. Het is vele malen makkelijker dit te doen zonder een zware operatie. Vanuit deze beweegredenen kies ik er voor geen operatie te doen. Ja het is risico vol en ja het is zeker spelen met mijn leven, maar zo zie ik het niet. Vele overleven kanker niet, in het ziekenhuis is het net zo goed russisch roulette. Ze voeren je notabene spekjes met chocolade en vanillecake in de wachtkamer ( slapintheface). wtf hey...
Mijn leven leg ik niet in hun handen.. nope nope nope
voor mensen die denken, wat bedoel ik daarmee, suiker is echt dodelijk voor kanker patiënten, als er 1 ding is wat je nooit meer mag eten is het suiker. Toch vertelt een oncoloog je dit niet. Gek he? Terwijl ze wel glucose inspuiten tijdens je mri scan, de glucose gaat namelijk allemaal precies daar zitten waar de kanker zit. De kanker vind het heerlijk de glucose te eten en gaat actief aan de gang met groeien. activiteit, energie. Dat is wat je ziet op de scan... Als een oncoloog weet dat dit de activiteit verhoogt, waarom wordt dit dan niet aan een patiënt door gespeeld?
1 op de 5 mensen krijgt in nederland ooit kanker. Dat is een schrikbarend hoog aantal.
Lees jij bij mij dingen waar je nog nooit van gehoord hebt dan wordt het tijd dat je je inleest, zodat je voorbereid bent. Of leef gezonder en ben het voor :)
Op dit moment ben ik nog altijd volledig vega. Ik neem 3x per dag kurkuma met zwarte peper. Paardebloemwortel thee 2 per dag. Juist de wietolie nog niet, hopelijk gebeurt dat snel, er wordt aan gewerkt :)
Vrijdag avond was ik begonnen met de wietolie. Die avond wat onrustig geslapen en enigszins slaapdronken werd ik wakker. Ik dacht van het slechte slapen.. niet dus.. Niet erbij stilgestaan nog 1 druppel gepakt om 0900. Om 1100 was mam er, samen gingen we naar de markt in eygelshoven. tegen 1215 kon ik me nog net naar mijn moeder omdraaien en zeggen dat ik voelde dat ik enorm stoned ging worden. Ik voelde me benen zwaar worden, me hoofd bruisen en een tintelend gevoel in keel. nog geen 20 min later stond ik knetterstond op de markt en kon totaal niet meer nadenken. Ik was blij dat mijn moeder mijn chauffeur was anders was ik niet meer thuis gekomen. Om tolerantie op te bouwen heb ik in de avond weer 1 druppel gepakt, dit terwijl de ochtenddruppel in de late avond nog altijd niet was uitgewerkt. Ik heb me weer de hele dag super stoned gevoelt, kon niet rijden, amper lopen en nadenken al helemaal niet. Zo kan ik me toch niet op positiviteit concentreren. Je moet je voorstellen dat als je langere tijd knetterstoned bent, laten we zeggen een paar uur, daar wordt je enorm paranoia van. De maandag erna was ik dan ook mega depri. Ik voelde me alsof ik in een veldslag had mee gespeeld en lichamelijk en psychisch totaal kapot was gemaakt.
Het blog wat ik maandag heb geschreven onderstreept die toon nog eens... maandag was een vloedgolf aan mensen die mij schreven: en??? weet je al of je de operatie gaan doen??
Mensen bedoelen het goed, vrienden, familie, kennissen en onbekenden... iedereen probeert me te steunen en probeert rekening met me te houden. Iedereen vraagt zich af, wanneer doe je iets goed?
Wat in ieder geval niet leuk is, is dat mensen hun mening proberen te geven aan mij. Ik vraag niet om een persoonlijke mening.. wat jij ervan vindt is totaal niet belangrijk, tenzij ik erom vraag. Maar mensen doen dat toch, fam maar ook vrienden.. toch die bepaalde zinnetjes: "denk goed na, weet je zeker dat je dit wilt, kanker moet eruit, dit gaat fout aflopen als je je niet laat helpen'. Boh hey.... nee nee nee.... HOE moet ik beter worden als ik 50 mensen om mij heen moet managen met hun eigen onzekerheden? Het is niet mijn probleem dat je verdrietig en bang bent voor kanker... ga lekker bij elkaar zitten en praten over deze onzekerheid maar val mij daar vooral niet mee lastig...
sorry het klinkt zo hard.... Ik kan dit traject alleen doen als ik mensen om mij heen heb die mijn 100% vertrouwen en geloven in wat ik doe, alle mensen die in hun eigen angst blijven hangen kan ik helaas niet gebruiken. Ze brengen mij aan het twijfelen in mijn eigen sterke geloof. Dat brengt het geloof aan de wankel... het moet sterk zijn! als ik mij niet super goed voel kan ik ook niet genezen. En juist dat besef is er niet.. ze voelen niet wat ik voel... mijn geloof, mijn gevoel van dat ik beter ga worden. hoe breng ik dat aan mensen over?
waar maak ik me nu druk om... ik moet me focussen op beter worden en niet hoe ik dingen aan mensen moet overbrengen. Laat mij lekker mijn eigen ding doen, dat deed ik toch al me hele leven.
er zijn maar een paar mensen tot nu geweest, welke ik ook uitvoerig bedankt heb voor de enorm fijne gesprekken, die totaal open over kanker met mij praten. Mensen die zelf kanker hebben overwonnen dmv operatie en chemo, en de mensen die alleen ervaringen hebben opgedaan vanuit omgeving. Het is zo verhelderend zonder emotie met iemand te praten, zonder mening en zonder vooroordeel. Een gesprek waarbij je je liefdevol en dankbaar voelt. Dit is wat ik nodig heb... is dit moeilijk, neem dan geen contact met me op... sorry maar tis even niet anders.
Ik begrijp heel goed dat mensen die mij graag iets duidelijk willen maken gewoon veel om mij geven. Ze willen mij niet kwijt. Dat snappertje is er echt wel hoor..
Ze begrijpen mij alleen niet, denken dat ik de kop in het zand steek of de situatie niet serieus genoeg neem. ook dat begrijp ik... en dat is allemaal ok... alle emoties zijn ok... zadel mij er alleen niet mee op :)
Maandag avond was nog een duister ding wat om de hoek kwam kijken. In al mijn depri-heid en paranoia bedacht ik me ineens: voor wie of wat doe ik dit allemaal??
wauw.. die vraag had ik niet zien aankomen van mezelf, maar is wel een goeie. Na een dik uur of langer stevig nadenken kwam ik tot de conclusie dat ik eigenlijk helemaal niemand of niks heb om echt voor te leven. Als dit het is, dan is dat zo... lekker makkelijk.
Maar maakte me ook verdrietig, verdrietig omdat ik me realiseer hoe eenzaam je kunt zijn met zoveel mensen om je heen. Dit is natuurlijk niet bewust allemaal, het voelt gewoon zo. Iedereen heeft wel iemand, niemand heeft mij echt nodig. Dus ja... waarom zou ik niet gewoon..... loslaten?
De kanker zijn gang laten gaan en gewoon los laten.....
Die avond heb ik een ingeving gekregen in mijn droom. Ik werd super gelukkig en fijn wakker, gevoel van liefde. ( Paar jaar terug dacht waar praten dezen mensen over als ze het hierover hebben, leven vanuit liefde, wat een spirituele idioten) Het was zo fijn het weer te voelen, al was het maar voor even, maar het was er wel. Samen met dat gevoel kwam de ingeving: Het was allemaal fucking bullshit, ik heb helemaal geen rede nodig om door te gaan. Ik vind mijn pad fijn waar ik op zit, ik ontmoet interessante mensen en along the way help ik ze. Hoe meer ik in mijn pad ben gaan vertrouwen hoe beter mijn leven werd. Ik zie de kanker dan ook echt niet als een vloek die weg moet of eruit, maar een zege in de zin van de laatst duw in de richting waar ik op wil. Hier voel ik me gewoon super goed bij. Deze geloofsovertuiging kan mij dan toch alleen nog maar redden. Hoe mooi is het niet om je zo te voelen..
maar nee iedereen blijft over de amputatie praten. want je neemt de boel niet serieus.
Ik heb het al even in mijn vorige blog hierover gehad. De amputatie en onder de arm alle lymfe klieren weghalen gaan mij niet redden van genezing. De arts vindt dat de operatie nodig is ja, maar ze kan me niet garanderen dat ik daarna nog happy ever after leef. De kanker zit er nog steeds, het onbalans is er nog altijd en zal alsnog mijn traject moeten voortzetten om ervan af te komen. Het is vele malen makkelijker dit te doen zonder een zware operatie. Vanuit deze beweegredenen kies ik er voor geen operatie te doen. Ja het is risico vol en ja het is zeker spelen met mijn leven, maar zo zie ik het niet. Vele overleven kanker niet, in het ziekenhuis is het net zo goed russisch roulette. Ze voeren je notabene spekjes met chocolade en vanillecake in de wachtkamer ( slapintheface). wtf hey...
Mijn leven leg ik niet in hun handen.. nope nope nope
voor mensen die denken, wat bedoel ik daarmee, suiker is echt dodelijk voor kanker patiënten, als er 1 ding is wat je nooit meer mag eten is het suiker. Toch vertelt een oncoloog je dit niet. Gek he? Terwijl ze wel glucose inspuiten tijdens je mri scan, de glucose gaat namelijk allemaal precies daar zitten waar de kanker zit. De kanker vind het heerlijk de glucose te eten en gaat actief aan de gang met groeien. activiteit, energie. Dat is wat je ziet op de scan... Als een oncoloog weet dat dit de activiteit verhoogt, waarom wordt dit dan niet aan een patiënt door gespeeld?
1 op de 5 mensen krijgt in nederland ooit kanker. Dat is een schrikbarend hoog aantal.
Lees jij bij mij dingen waar je nog nooit van gehoord hebt dan wordt het tijd dat je je inleest, zodat je voorbereid bent. Of leef gezonder en ben het voor :)
Op dit moment ben ik nog altijd volledig vega. Ik neem 3x per dag kurkuma met zwarte peper. Paardebloemwortel thee 2 per dag. Juist de wietolie nog niet, hopelijk gebeurt dat snel, er wordt aan gewerkt :)
Reacties
Een reactie posten