Going vegan

Gisteren bij een kruiden vrouwtje geweest. Volgens haar was paardenbloemwortel thee goed, samen met de wietolie, amandelen ( ter vervanging van abrikozenpitten) kurkuma gemengd met zwarte peper, zafraan en jedemenge fruit. Groentes vind ik wel lekker maar de voorkeur gaat uit naar het fruit. Ik ben wel veel afgevallen van de kanker, in 3 maanden 7 kg. Hoe dat werkt weet ik niet, hoe kanker je laat afvallen. Ik heb in ieder geval genoeg gegeten.

We zullen zien of het allemaal gaat helpen, aan mijn instelling ligt het in ieder geval niet. Heb me nog nooit zo zeker over iets gevoeld als dit traject waar ik nu inzit. In het begin was ik best gestrest, niet angstig of bang maar wel gestrest. Dat is nu weg, alles heeft een plaats gekregen en ik ben weer overgegaan aan de orde van de dag. Poetsen, hondjes, paardjes en de ziekenhuis bezoeken natuurlijk. Vele vinden het nog altijd vreemd hoe ik erin sta, bijna vol ongeloof word ik aangekeken als ik daar bijna lachend vertel dat ik ziek ben. Hoe zou ik me moeten voelen dan? Ik voel me gezegend met wie ik ben geworden en wie ik wil zijn. Alles wat ik de afgelopen jaren heb gedaan is voor dit moment geweest. Mijn sterke wil en doorzettingskracht samen met de positiviteit zorgen ervoor dat ik me gewoon super goed voel. Ik denk dat als mensen ook dit traject willen doen, geen chemo of bestraling dat dit meer dan 50% van je genezing is. De kracht van je eigen gedachten is echt ongekend.

Voor vele komt de diagnose als een vloek. ik zie het als een zege. Ik had nog een laatste duwtje nodig om me volledig op mijn pad te richten en dit is het.

Morgen in de namiddag staat Maastricht op het programma. spannend... :)

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

het zwarte gat

En daar is hij dan, het zware gat. De diepe put of depressie, ieder zo zijn eigen naam. Ik blijf worstelen met 1 hele belangrijke vraag aan mezelf: Heb ik eigenlijk echt iets om voor te leven? Het antwoord blijft altijd uit, zo interessant is mijn leven niet. Worstelen met emoties en problemen is mijn ding. Uit ervaring weet ik dat er altijd licht aan het einde van de tunnel is, maar dit is helaas geen tunnel. Het blijkt een oneindig zwart gat te zijn waar ik in het midden rond zweef. Emotieloos, muis stil, bijna apathisch. God alleen weet waarom ik deze vraag zo belangrijk vind. Mensen om me heen vragen me wel eens, hou je dan niet van jezelf? Jawel hoor! Ik vind mezelf zelfs fantastisch en geniet ook van kleine dingen, heb hobby's en leuke dieren, een leuke groep vrienden. Ik kom niks te kort. Je merkt pas, als je al je wilskracht voor iets nodig hebt, waar het aan scheelt in jezelf, waar je te kort komt zeg maar. Ik vind het niet zo erg om te gaan namelijk, van 1 kant heb ik
Meer lezen

ziekenhuis bezoek nr 1

2 januari Vandaag stond het eerste bezoek naar sittard op de planning. Eenmaal aangekomen bij de balie herinnerde ik me dat ze mij de donderdag ervoor hebben proberen te bereiken ivm de afspraak die ik vandaag had om 1050. Ze zouden nog terug bellen maar dat was niet gebeurd. Na een beetje zoeken zei de assistente dat ik pas om 1400 aan de beurt was. Dat pikte ik natuurlijk niet, de afspraak was woensdag al gemaakt, niet mijn probleem dat hun hun zaken niet op orde hebben. Het werd dan lang wachten voor me, ik werd er wel ergens tussen geplaatst. Om 1300 was ik eindelijk aan de beurt, eenmaal binnen verliep het gesprek vreemd. Ik kreeg nogmaals de uitslag te horen en behandel opties. Ook werd er weer gehamerd op het toch afnemen van een mammografie. Ik was meteen duidelijk vanaf het begin dat ik dit niet wilde, alleen een operatie en zeker geen amputatie. Ze probeerde mijn standpunt over chemo en bestraling te begrijpen, lastig als je opgeleid wordt met boeken die worden voorgeschrev
Meer lezen

ziekenhuis bezoek 2

Het weekend duurde lang. Veel nadenken, piekeren en vooral proberen te mediteren op positiviteit. Nadat je de uitslag hebt gekregen ga je de mensen om je heen verwittigen. Dit brengt een heel nieuw probleem met zich mee. Over het algemeen reageren mensen zoals dat je dat verwacht, "oh wat erg, wat naar, nee je bent zo jong, waarom jij"? Hier had ik me wel enigszins op voorbereid, waar ik echter geen rekening mee had gehouden is dat als je veel mensen kent je dit ook mega vaak krijgt te horen, en dan zakt je de moed echt wel even in de schoenen. Vooral nu in dit begin traject, je eigen pad bewandelen tegen alle adviezen van mensen en doktoren in is al bijzonder moeilijk. Vele kijken je aan alsof je al ten dode staat opgeschreven, nu begrijp ik ook waar mijn vriendin anneke zo'n hekel aan had toen ze ziek was. Je al dood wanen terwijl je dat nog niet bent. 1350 afspraak in Leuven, ze kwamen me al om 1330 halen, ze hadden inloop ipv uitloop. Kijk dat begint al positief :)
Meer lezen